Poprawka Lautenberga jest częścią ustawy z 1990 roku pod nazwą Foreign Operations Appropriations Act, która pozwala na wyselekcjonowanie kategorii imigrantów z byłego Związku Radzieckiego, którzy mogą uzyskać status uchodźcy na podstawie dokumentacji, jaka w normalnych okolicznościach zostałaby uznana za niewystarczającą.
Młodzi ortodoksyjni Żydzi Zdjęcie: zbrazz_wang
Poprawka dotyczy osób, którym wcześniej odmówiono statusu uchodźcy w kategoriach humanitarnych w moskiewskim biurze Parole Program. Osoby te nie kwalifikują się do statusu, ponieważ nie mogą udokumentować przesladowań, ale zgodnie z poprawką, należą do jednej z grup z góry uznanych za uprzywilejowane i kwalifikujące się jako całość do uzyskania statusu (parol humanitarny). Poprawka Lautenberga jest wyjątkiem, odstępstwem od zasady, według której Urząd Imigracyjny powinien wydawać decyzje na podstawie dokumentacji indywidualnej, a nie grupowej.
Poprawka Lautenberga nie jest ustawą stałą i była wielokrotnie przedłużana i zmieniana. Przez kilka lat obejmowała głównie sowieckich Żydów emigrujących z Rosji (przez Wiedeń) do Izraela albo do USA (znakomita większość). W wyniku nagłej zmiany polityki Chruszczowa, wyjazd z "ojczyzny ludzi pracy" stał się nagle możliwy w 1966 roku. 3 grudnia, podczas wizyty w Paryżu ówczesny minister spraw zagranicznych ZSSR Aleksjej Kosygin oświadczył nagle, że jego kraj uczyni wszystko aby pomóc rodzinom rozdzielonym przez wojenną zawieruchę w odszukaniu bliskich i połączeniu się z nimi, w ZSSR albo gdzie indziej. Oznaczało to możliwość wyjazdu! W ciągu następnych kilku dekad wyjechało z ZSSR kilka milionó ludzi różnej narodowości, ale emigracja zależała prawie wyłącznie od bieżących stosunków z USA, a raczej od wysokości amerykańskiej pomocy, dostaw zboża, pożyczek i statusu najwyższego uprzywilejowania. Pomimo paryskich zapewnień Kosygina i licznych oświadczeńm jego następców, władze sowieckie utrudniały wyjazd na wszelkie możliwe sposoby aż do czasu pieriestrojki i rozpadu państwa.
Początkowo ustawa obejmowała też osoby z Indochin, które nie kwalifikowały się do żadnych innych programów. Obecnie poprawka obejmuje już tylko osoby z krajów wchodzących dawniej w skład byłego Związku Sowieckiego, które należą do grupy wskazanej przez Prokuratora Generalnego USA jako narażonej na prześladowania. Obecnie za narażonych na prześladowania w tych krajach uznawani są Żydzi, ewangelicy oraz ukraińscy chrześcijanie - obrządku wschodniego (ortodoksyjni) i katolickiego.
Kto może uzyskać parol z poprawki Lautenberga
- Aplikant musi być obywatelem kraju, ktory wchodził w skład dawnego Związku Sowieckiego;
- Musi zostać zakwalifikowany do jednej z grup objętych ustawą Lautenberga;
- Musi zostać zaakceptowany przez moskiewskie biuro zarządzające programem parolu humanitarnego;
- Musi uzyskać zezwolenie na wjazd do USA jako uchodźca z parolem humanitarnym.
Kto może uzyskać stały pobyt na podstawie poprawki Lautenberga
- Osoba, która wjechała do USA legalnie na podstawie poprawki Lautenberga i przewszła przez inspekcję graniczną;
- Osoba, która na tej podstawie uzyskala parol humanitarny w USA;
- Osoba, która przebywa w USA ponad 12 miesięcy na parolu humanitarnym;
- Aplikant musi być admissible.
Wymagania
Formalnie, jedynym, czy raczej jednym z najważniejszych, kryteriów jest przynalezność aplikanta do grupy uznanej z góry decyzją Prokuratury Generalnej za prześladowaną. Ale nawet to nie jest w pełni ścisłe, ponieważ, grupa nie musi być prześladowana właśnie teraz, wystarczy że istnieją poważne przesłanki do podejrzeń, że grupa może być prześladowana w przyszłości - i to wystarcza do uznania jej za kwalifikującą się do parolu humanitarnego jako całość.
Proces
Zanim aplikant może poważnie myśleć o emigracji i o stałym zamieszkaniu w USA - a w przyszłości o staniu sie amerykańskim obywatelem - musi zostać zaakceptowany przez mieszczące się w Moskwie (co świadczy o ogromnym postępie w stosunkach amerykańsko-rosyjskich) amerykańskie biuro do spraw parolu. Prowadzi ono wstępny proces weryfikacji i ewentualnej akceptacji aplikantów, którzy muszą jeszcze uzyskać faktyczny status humanitarny (parol). Różnica pomiędzy procesem w myśl zasad poprawki Lautenberga a normalnym procesem rozpatrywania podań o parol humanitarny polega na tym, że aplikanci nie muszą przedstawiać dokumentacji potwierdzającej ich własne prześladowania. Wystarczy, że przedstawią prostą dokumentację potwierdzającą ich przynależność do grupy uznanej wcześniej przez prokuraturę za kwalifikującą się do tego statusu. Jeszcze jednym, bardzo ważnym warunkiem, jest wcześniejsze indywidualne staranie się o parol humanitarny i odmowa.
Po przyjeździe, aplikant musi przebywać legalnie w USA, jako osoba z parolem humanitarnym, przez minimum rok. Po tym okresie może złożyć podanie o zmianę statusu tymczasowego na status stałego rezydenta w procesie.
Dokumentacja - zmiana statusu na stały
- Aplikacja o zmianę statusu, formularz I-485, Application to Register Permanent Residence or Adjust Status;
- Informacje biograficzne, formularz G-325A, Biographic Information;
- Kopia aktu urodzenia;
- Formularz I-643, HHS Statistical Data for Refugee/Asylee Adjusting Status
- Wyniki badania lekarskiego i szczepień, formularz I-693, Report of Medical Exam and Vaccination Record;
- Kopia dowodu wjazdu, formularz I-94, Arrival/Departure Record;
- Ewidencja potwierdzająca status uchodźcy (wystarcza kopia I-94 - zawiera wpis potwierdzający status przy wjeździe);
- Dokumentacja potwierdzająca obecne lub poprzednie obywatelstwo Związku Sowieckiego;
- Kopia odmowy przyznania parolu wydana zanim aplikant podjął starania uzyskania tego statusu w ramach poprawki Lautenberga (informację o odmowie na pewno przekazało już biuro moskiewskie);
- Dwa jednakowe, nieretuszowane zdjęcia bez nakrycia głowy (chyba że jesteś takiego wyznania, które wymaga nakrycia) na jasnym tle, z przodu;
- Opłata za pobranie odcisków palców - biometrics (uchodźca jest zwolniony z innych opłat).
Podsumowanie
Parol uzyskany w ramach poprawki Lautenberga nie różni się niczym od parolu uzyskanego normalną drogą. W momencie przekroczenia granicy, osoba, której przyznano parol humanitarny, jest traktowana tak samo jak uchodźca.
Uchodźcy mogą uzyskać stały pobyt po roku przebywania w USA wypełniając wniosek o legalizację pobytu (formularz I-485, Application to Register Permanent Residence or Adjust Status) i sprowadzić najbliższą rodzinę (żonę lub męża i dzieci ponieżej 21 lat). Członkowie rodziny mogą wjechać do USA razem z uchodźcą, jeśli byli obecni podczas interview, albo - jeśli dojeżdżają później - osoba na statusie uchodźcy musi złożyć wniosek, formularz I-730, Refugee/Asylee Relative Petition o zakwalifikowanie ich do statusu najbliższej rodziny uchodźcy. Osoby na tym statusie są zwolnione z większości opłat imigracyjnych, nawet z opłaty za rozpatrzenie wniosku I-485 (zmiana ststusu). Jedyną opłatę jaką muszą pokryć nawet uchodźcy, jest opłata za badanie biometryczne (odciski palców). Członkowie najbliższej rodziny mogą zostać zakwalifikowani do tego samego statusu uchodźcy (formularz I-730) jeśli podanie zostanie złożone przed upływem 2 lat od chwili wjazdu uchodźcy (sponsora rodziny) do USA.
Uwaga: uchodźca, którego aplikacja o legalizację stastusu (formularz I-485, Application to Register Permanent Residence or Adjust Status) została zatwierdzona, przestaje być uchodźcą. Jeśli sprowadza najbliższą rodzinę po upływie 2 lat od daty wjazdu, nie wypełnia formularza I-730, Refugee/Asylee Relative Petition, tylko formularz I-130, Petition for Alien Relative - jest to wtedy zwykłe sponsorstwo rodzinne.
Uchodźcy mogą podjąć legalną pracę natychmiast po przylocie do USA. Zezwolenie na pracę jest wymagane, ale podanie o nie wypełnia sam Urząd Imigracyjny, a osoba wpuszczona do USA na tym statusie może się posługiwać formularzem I-94, Arrival Record, zanim otrzyma faktyczne zezwolenie na pracę.
Uwaga: stały rezydent to osoba, która na stałe mieszka w USA. Częste wyjazdy, dlugie pobyty poza USA (zwłaszcza w kraju pochodzenia) mogą sugerować, że utrzymujesz stałe miejsce zamieszkania zagranicą, czyli że nie potrzebujesz stałego pobytu. Jeśli przyjeżdżasz tylko czasem (żeby utrzymać zieloną kartę), przebywasz w Ameryce tylko kilka miesięcy w roku i regularnie wyjeżdżasz na dłuższe okresy, możesz stracić status stałego rezydenta. Osobom, które przyjeżdżają do USA tylko okazjonalnie, w interesach lub w odwiedziny do krewnych (w tym np. do męża lub żony) nie przysługuje stały pobyt. Takie osoby powinny się starać o wizy nieimigracujne (tymczasowe).
